Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne.

ad. 1. Ćwiczenia  „z" to ćwiczenia ruchowe, w których jeden z partnerów jest bierny (pasywny), drugi zaś aktywny i opiekuńczy względem niego. Partnerem aktywnym możemy nazwać rodzica, a partnerem pasywnym może być dziecko. Tak też rodzic powinien zrozumieć potrzeby i możliwości dziecka, a dziecko w pełni zaufać rodzicowi. W pierwszej fazie ćwiczeń ruchowych „z" budujemy  wzajemne zaufanie i zrozumienie podczas pełnienia odmiennych ale uzupełniających się ról.

ad. 2. Ćwiczenia „przeciwko" to ćwiczenia ruchowe, które mają na celu  uświadomienie rodzicom i dzieciom (kontynuują przykład z poprzedniego ćwiczenia) ich własnej siły przy współdziałaniu. W tych ćwiczeniach unikamy zachowań agresywnych, mają odbywać się bez wyłaniania zwycięzców i przegranych. Dlatego też dobrym rozwiązaniem jest zastosowanie w parze zasady naprzemienności. Rodzic i dziecko na zmianę przyjmuje rolę aktywną (atakującego) i bierną (broniącego się). Rodzic, który jako pierwszy przyjmuje postawę bierną, daje aktywnemu dziecku możliwość wypróbowania swojej siły, jego reakcja jest też uzależniona od siły „atakującego” dziecka. Dzięki tym ćwiczeniom mamy szansę poznać swoje możliwości, wyzwolić nagromadzone napięcie psychiczne i wejść w stan odprężenia.

ad. 3. Ćwiczenia „razem" to ćwiczenia ruchowe, które wymagają takiego samego zaangażowania się obojga partnerów, czyli rodzica i dziecka. Mają na celu wytworzenie harmonii i równowagi. Warunkiem osiągnięcia sukcesu jest  wzajemne zaufanie, zrozumienie, współpraca i równy wkładu wysiłku fizycznego.

ad. 4. Ćwiczenia „razem” w grupie są podobne do poprzednich, ale różnica polega na polega na liczbie uczestników ćwiczeń, która wynosi 3 i więcej. Podczas zabaw ruchowych „z”, np. 3 osoby zaangażowane w ćwiczenia mogą zajmować się jedną z tych osób. W ćwiczeniach „przeciwko” kilka osób jest aktywnych (atakujących) wobec osoby biernej, która się broni – można to zastosować gdy jedna z osób w grupie jest silniejsza od pozostałych, np. dzieci kontra rodzicJ. Podczas ćwiczeń „razem” liczy się  zaangażowanie wszystkich uczestników we współdziałanie ze sobą.

• ćwiczenia kreatywne (twórcze)

Mają na celu wyzwolenie spontaniczności, kreatywności i swobody w ruchu. Przykładem takich ćwiczeń może być taniec, który nie opiera się na ustalonych krokach tanecznych, lecz na pełnej swobodzie ruchów.

Udział w zajęciach prowadzonych Metodą Weroniki Sherborne daje uczestnikom możliwość zdobycia zaufania do samych siebie, otoczenia i umiejętność nawiązywania relacji z innymi.

 Zakres zastosowań metody Weroniki Sherborne:

- metoda profilaktyczna;

- metoda terapii z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego i dla dzieci
  z niepełnosprawnością intelektualną;

- metoda dla dzieci w tzw. normie intelektualnej z zaburzeniami sfery

  emocjonalnej i społecznej;

- metoda wstępna dla dzieci z trudnościami w czytaniu i pisaniu;

- metoda wchodząca w skład programu terapeutycznego dla dzieci jąkających się;

- metoda wspomagająca/stymulująca rozwój;

- metoda dla osób zainteresowanych własnym rozwojem i pragnących poszerzyć

  swoje doświadczenia psychologiczne i społeczne.

W przypadku tej metody duże znaczenie ma udział rodziców w zajęciach. Rodziców przygotowanych, to znaczy rozumiejących cel i znaczenie tej metody oraz znających obowiązujące podstawowe zasady podczas zajęć.

Kilku podstawowych zasad obowiązujących wszystkich uczestników zajęć:

- uczestnictwo w zajęciach jest dobrowolne (zachęcamy dziecko do udziału);

- zajęcia powinny być przyjemne dla każdego uczestnika (dostarczać mu radość  z

  aktywności ruchowej, kontaktu z innymi ludźmi);

- należy zauważać  i stymulować aktywność dziecka (pobudzać do działań

  twórczych) – chwalimy dziecko za jego starania i wysiłek, niezależnie od efektu;

- całkowicie unikamy krytyki wobec dziecka;

- nie stwarzamy sytuacji do rywalizacji;

- stosujemy ćwiczenia dynamiczne i statyczne naprzemiennie;

- pierwszy etap to ćwiczenia proste i stopniowo zwiększamy ich poziom trudności;

- ćwiczenia odbywają się w parach, trójkach/czwórkach i zespołowo;

- zachowujemy stały porządek zajęć;

- kontaktując się z dzieckiem stosujemy proste słowa/wyrażenia/zwroty.

Przykładowy schemat zajęć, ma zapewnić uczestnikom poczucie bezpieczeństwa:

- powitanie grupy i poszczególnych jej uczestników;

- ćwiczenia  kształtujące świadomość osoby, schematu ciała i przestrzeni;

- ćwiczenia oparte na relacji  „z” ;

- ćwiczenia relaksacyjne;

- ćwiczenia oparte na relacji „przeciwko”;

- ćwiczenia relaksacyjne;

- ćwiczenia oparte na relacji „razem”;

- ćwiczenia relaksacyjne;

- pożegnanie grupy.